yine sonbahar....
yine hüzünlu akşamlar...



tetiklenmiş duygular kadar yakın
olmamış, yarım kalmış ve şimdi aslı olmayan
önümdeki parktan sıyrılan su damlacıkları kadar alıp götüren
uzak denen yere
en uzak neresi?
uzağın uzak olma ihtimali var mı içinde
sen olmayınca

tetiklenmiş bir tabancının
tetiklenmemiş olma ihtimali var mı
ellerine dokunmadan
var işte
belli ki var işte
diliğimin damağıma yapıştığı bir rüyalı gece kadar

yapraklarıyla ağlayan önümdeki ağacın
tek yaprağından ummak gibi
rüzgarla sana ulaşmayı
düştükçe umuyorum
ah canım...
yani; bir kaç notaya sattım yine ruhumu
sonbaharda yine..
yine sonbaharda sensizliğe...