Kokulu silgi

I.

Benim yalnızlığım

Kurşun kalemleri açtığımda sivrildi.

Şimdi elimde,

içine uç kaçmış bir kalemtıraş kaldı geriye.

Başka bir kalemin ucuyla dahi ittirip açamadığım

ve örselenmiş bir yalnızlık

bazen küt bazen kırık.

Senin yalnızlığınsa, kurumuş keçeli bir kalem

mor bir akşam vakti, 

dağınık kağıtlar arasında,

ucu açık kalmış belli ki.

Oysa kırtasiye gibi kokardım ilk başları

ilkokul kokulu silgileri gibi-

sildiklerinden çok kokusu hafızada kalan

kalem kutunun yıldız parçası-

başkalarına ödünç bile vermeye kıyamayıp

teneffüse sabredemeyip derste kokladığın.

Sahi neyi sildik biz beraber?

II.

Tükenmez kalem var ise, tükenir kalem de var bundan böyle demişti

bir çocuk dahi

o vakitten sonra tüm "kurşun kalem"lerin adı "tükenir kalem" oldu

zaten yanlış yönlendiriyordu herkesi, kurşun bile değildi içindeki 

Tükenmezin  leke yapan kötü itibarı tükenmezliğinin önüne geçmiş

kimse demiyor ki doğru tutsaydın da leke yapmasaydı

ama yok illa düşünülecek bundan böyle tükenmezin lekesini çıkarmanın üç kolay yolu

pek de kolay olmuyor-

mavi sabun, aseton ya da arıtıcı deterjan

ama söyleyeyim çıkmıyor öyle kanepe koltuktan

Ötekinin de bir başkası tarafından silinebilecek olması,

bozuyor yıllarca dayanabilecek olmasının verdiği itibarı

yakında zaten kalmaz siler yazı yazmayı teknolojik icatlar kökünden.

Tükenir mi tükenmez mi derken,

sahi neyi, neyle yazdık biz beraber?

Defterler aldık sert kapaklı, korunaklı

çizgili, kareli ve 1. hamur kağıtlı

desenli, takvimli, düz ve bazense renkli ancak çokça siyah kapaklı

içleri boş kalmış desem yine ben kabahatli

yine kafiyeye bağladık işi belli

Şimdi oturup neyi sileceğimi düşünmeli

Hani neredeydi senin o kokulu silgi?