Günlerdir korkuyordum yanına girmeye.
Günlerdir yatıyorsun sen de.
Yatağın aynı tarafında, uçları çıkarılmış,
her an kırılacakmış gibi duran, yüzlerce uçlu kalemden teşkil vücudun,
batıyor bana.
Acıtıyor.
En çok da avucumun içi.
Hayat çizgim işte.
Yoluma şerit atılmış gibi kesik kesik.
Nasıl sarılıp, nasıl uyurum yatağımın duvara dayalı köşesinde.
Usulca, öyle?
Tavana bakan korkularımı da söyleyemem sana.
Duymazsın.
Zaten. Zaten. Zaten. Ne sevdim bu kelimeyi
Kim duyar ki?
Beyaz çarşaflar istiyorum ben.
Yalnız halılar gibi arap sabunu kokanından.
Ahlaksız sesler çıkarmasın. Sessiz olsun yastıklar
başımı koyduğumda.
yağlanmasın saçlarım.
açsa da sardunyalar.
ben yatarken.
tek meraklananım sen ol
gitmediğim bir şehrin
otobüs terminalinde
unutulmuş
ve kayıp bürosuna bırakılmış
0.9 uçlu kalemim.
Gözde Ç.