saat

ev soğuk
üşüyor belim
aramızdaki yakınlığa ve bikaç milimetreye rağmen
senin bile ve benim bile bilmediğim uzaklardayım
üst üste giyilen çoraplara rağmen
yürümüş gibiyim karda
sırf korkuma hatırlamaktan
uykuya hapsedeyim diyorum kendimi
kendimce film sonları kurmaktan
yorgun
dönüp duruyor başım
kırışmış yastıkta
bembeyaz çarşaflar kırmızıya dönüyor
kan bozar derler rüyayı
benimkisi tam burda başlıyor
istasyonun birinde
kimsenin hayatında başlangıçlar ve kimsenin hayatında sonlar
olmasın diye
trenin birine saklanmış bir saat gibi
yalnızca saklayan biliyor yerini
üç kişilik bir şiirden battaniye örtüyor üstüme annem
dünyanın bütün karları üstüme yağıyor